Bir gün boş kaldım da, Allah’tan,
Düşündüm hoş, elçi ve kulundan.
Doğada her “şey” ötekine bağlıymış,
Yalnız “ben”, her şeyden ayrıymış!
Düşünce bir damla doğa, deryaya,
Dalgalar olur da çarpar bir kayaya.
Ben’liğini ayıramaz insan kayadan,
Ben giderse aradan, gelir Yaradan.
Olamaz hiç “boş”, hem de Allah’tan,
Elçisi pek “hoş” görünür, aslından.
Arayan, aradığı kimdir bilemez,
Bildiğinde, onu buldum diyemez.
Kıymet hep, kaybedince bilinir,
Bulunca, bulanın kendisi silinir.
Kelime de, aranırken bilinmez,
Bulunca da, kimseye denilmez.
Bulunan kayıpsa, kıymeti bilinir,
Kıymet bilen ise, onunla dirilir.
Kendini bul, bil diyene, ver kulağını,
Diyen kendinden bilir ne bulacağını.
Hepimizin aslı, hep aynı, bilirsek,
Bir olmaz mıyız biz farklı değilsek?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder