23 Mart 2012 Cuma

İNSANLIĞA YÜCELİŞ

Başkalarına iyi anlat ki anlasınlar,

Bil neyi, nasıl, ne kadar anlarlar,

Onlara göre söyle, iyi öğrensinler,

Ne istenirse ver, senden bilsinler.

Başkasına istediğini vermek kolay,

Kendine istediğini vermek bir olay!

Düşün neyi, niçin öğrenmek istersin,

Ne, nasıl olsun da benliğin yücelsin.

Kendimizi gerçekleştirmek demek,

Değildir, verebileceğimizi vermek,

Toplumda olabileceğimizi olmak,

İsmin kalsın diye cismini yormak.

Ölümsüzlük için eser mi verdin?

Sen eser vere vere mi eserleştin?

Bak kendine sen bir eser misin?

Yoksa sen zaten mi eser mişsin?

Senin bir hayatın var da mı varsın?

Hayatta sen de var diye mi varsın?

Kendinin de gerçek olduğuna ermek,

Seninle evreni, çevreni idrak etmek.

İnsan da bitki gibi doğanın bir ürünü,

Nasıl olur da bilir gerçeğin tümünü?

Doğdu, büyüdü hep bir maymun gibi,

İdrak ederse gerçeği, yaşar insan gibi.

Hayatı varlığınla bütünleyen sensin,

Tamamladığını tam anlayan sensin,

İnsan olmanla hayat amacına erer,

Evren çıkar doruğa, insansan eğer.

Senin için ön ile arka, beyaz ile kara,

Ara, bul, bil kendini, vermeden ara!

Hep söylenir, tek fark bilip bilmemekte,

Öyle ise, durma öğrenip yücelmekte.

Hayat amaca ulaşmış, insan olmuşsan,

Mahlukat şereflenmiş, kavuşmuşsan!

İnsanca yaparsın artık her yaptığını,

Huzurundasın, bilirsin kime taptığını.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder