İNSANLAR

Adem, hayatta ilk peygamberdi,
Allah ona kendi ruhundan verdi,
Tüm insan nesli Adem’den geldi,
İnsan aklı hep bir yere kadar erdi.

Hazreti Musa, Süleyman, İsa,
Biri diğerinin doğal açılımıysa,
Çağrıları, aynı mesajı bütünledi,
Mesajı yaşayan Hz. Muhammed’di.

Nebilerin mirasçısıdır bugün Veli,
Hitabı akılcıdır, öpülmeli O’nun eli,
El öpmek, değer vermektir dediklerine,
Dedikleri uydukca Kur’an ayetlerine.

Bedeni idi tufanda, Nuh’un gemisi,
Kötü sıfatlarıydı öğrettiği kabilesi,
İlim denizinde yüzdü kurtuldu hepsi,
Şehveti iffete çevirmeye yetti bilgisi.

Hz. Musa sevdi, istedi ama göremedi,
Adaleti için Hz. Süleyman’a taht verildi,
İlkti, dillere destandı Süleyman Mabedi,
Dünyada yalnız O’nun anılması içindi.

Hz. İsa tanıttı Kutsal Ruhu herkese,
Zahirden ötede, giz’li bâtın bilinmezse,
Halk varken zahirde Hakk görünmezse,
Aşk neylesin, yaşanıp idrak edilmezse.

Hz. Muhammed oldu seven ve sevilen,
Kur’an ayetleriyle gönlüne hayat verilen,
Mir’aca çıkıp da, ümmetine müjde veren,
Olgun insan, bu aşkı kalben idrak eden.

Tamamlandıysa eğer aranan döngü,
Kim diyebilir ki bugün başka, o dündü,
Bilinmelidir bize bizden de yakın kimdi,
Bilemeyen cahil, hem de yaşarken öldü.

İşi, eşi, aşı, herşeyi olan o bencil ‘ben’,
Sahiptir herşeye kara bir gölgeyken,
Beni ben yapan nedir ki gelen ezelden,
Ben derken yok olup gidecek tez elden.

İnsan değil, ancak, insanlıktır esas olan,
Tektir, Birdir, Tanrı’dır ancak var olan,
Sevgidir Sevgi Mabedinde kalbe dolan,
Aşkı yaşar ancak idrakine vasıl olan.