Nedense hep
öğrenci alır iyi notları,
Ama, öğretmen
verir bütün kırıkları.
Çocukları hep
Ademle Havva yapar,
Alırsa Allah alır,
ilâhi, kuzgun kapar.
Felaketler Allah’ı
andırır, zikir ettirir,
Nimetler Ademi
kandırır, fitne getirir.
Kaza ve keder
Allah’a açılan kapıdır,
Gir içeri, bir
gönülden, perdeni kaldır.
Gelişinde zorunlu
idi cennetten düşüş,
Mevcudat, herşey
araç, amaç yüceliş.
Açıklandı ahlâkı,
yaşanarak, delillerle,
Haber geldi
kitaplı elçilerle, ayetlerle:
Sevdiğim için,
seni sevgiden yarattım!
Bir yaşam için
sudan karaya çıkarttım!
Aramadan, elinde
buldun her nimetini!
Bekledim, gönülden
yalnız şükretmeni!
Çevren olarak
yaratılmış, geniş evren,
Sanki verilmiş
sana, tüm hayat devren.
Öyle tasarlanmış,
akıllı tasarımdır bu,
İdrak için kullan, yaklaş, aklın yok
mu?
Aklın tek işi
bilmektir, basiretse sezmek,
Güzeldir bu
dünyada yiyip içip gezmek.
Yalnızca, bilen
ile bilmeyen bir olamaz,
Madde denizini
geçmeyen bilen olamaz.
Bırak aklını
koşsun, yorulsun evrende,
Tam anlayıp,
tamamladığın çevrende.
Sevgi içinde ve
sevgi ile yaşadığını bil,
Akıl yittiğinde
aşk için, kuru benliğini sil.
Evveli var ahiri
vardır, başlanır beriden,
Koku alıp, haz
duyulur, sezgiyle öteden.
Ötesi berisi,
yoktur gerisi, cennet denir,
Cennette kalansa,
senin adın ile yetinir.
Cennet bir ceza
evidir olacaksa sensiz,
Heryer cennettir
seninle, sende, ‘ben’siz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder